SYLLABUS 6.

Cursus: De psychologie van Erich Neumann.

Doordenkend komen wij tot het inzicht, dat medelijden past - maar geen sentimentaliteit - met de psychisch verminkten en gebrekkigen.
Medelijden is ook een wijze van liefhebben - liefde gaat niet op in erotiek.

Het bewustzijn is nog jong en zwak. Jung stelt dit als zekerheid, Neumann als waarschijnlijkheid.
De ontwikkeling voltrekt zich moeizaam uit angst voor het nieuwe, dat onbekend is en dus beangstigend.
Vandaar ook het verzet tegen de school van Jung.

Telkens opnieuw treedt stuwing op en het verouderen.
Om deze toestand te doorbreken is een geestelijk revolutionaire daad nodig, geen bewuste ideologie.
De daad wordt verricht door een geniale enkeling.
Soms duurt het eeuwen en eist het millioenen doden voordat het doel bereikt is.

Dat het in de mensenwereld om de enkeling gaat - de individu - "weet" het Avondland sinds de middeleeuwen: de heiligen.
Wij echter verliepen tot individualisme en zijn thans bezig te recollectiveren langs vier lijnen:
massificatie;
-verval van de cultuurcanon;
-splitsing tussen bewustzijn en onbewustzijn;
-splitsing tussen individu en collectief.

Ook het christendom was recollectivering, waardoor de individuele bewustzijnsstandaard daalde onder die der antieke wereld.

De psyche is de oorspronkelijke realiteit voor de mensheid;
het symbool is energietransformator - voor de primitieven van binnen naar buiten en voor ons andersom. Maar dit mislukt door de splitsing.

De schaduw binnen de huidige persoonlijkheid is de massamens.

De recollectivering wordt niet gestuit door de ontwikkeling der exacte wetenschappen, wel door psychologisch inzicht.
Ook dit wetenschappelijke Ik wordt momenteel overspoeld;
het staat in dienst der massa.

In ieder onzer leeft onbewust het verlangen naar Ik-oplossing.
Leonardo da Vinci zegt in dit verband:
"--- want de mens, die in eeuwig heimwee steeds opnieuw juichend de nieuwe lente verwacht, steeds de nieuwe zomer, steeds nieuwe maanden en jaren, terwijl het hem toeschijnt dat dat alles veel te laat komt, bespeurt niet, dat hij daarmede steeds zijn eigen oplossing naderbij wenst."
En D.H.Lawrence, dichter van onze tijd, sprekend over "de lange, lange reis welks doel het bereiken van de volkomen vrede is", duidt dit allerlaatste doel aan als: "de schoot der stilte in de levende nacht."
Toch verzet het Ik zich tegen het sterven.

---