SYLLABUS 1.
Cursus: De angst voor de chaos.
Deze angst is angst voor wereldondergang en is oer-oud.
In het O.T. de zondvloed. Bij de Germanen de laatste beslissende strijd; de ondergang en wedergeboorte der wereld.
Niets houdt stand; al wat leeft sterft. Dit werkt verwarrend en is beangstigend.
Een godheid schiep de wereld en kan haar dus ook weer vernietigen.
Goden zijn voorlopige antwoorden op de vragen omtrent Zijn en Niet-Zijn en hun eenheid: het Worden.
Worden - veranderen - anders zijn en toch hetzelfde:
rups - pop - vlinder, een wonderlijke metamorphose.
In den beginne is er nog maar weinig licht in de psyche; dan is het bewustzijn als een klein kind in het grote duister.
Angsten der primitieven voor:
natuurverschijnselen;
-de nacht;
-het mysterieuze van het dier.
-Achter alles schuilen numineuze machten.
De holenbeer van de Neanderthaler is waarschijnlijk het eerste totemdier geweest. Bij hem ook vermoedelijk de idee van het voortleven na de dood, een gedachte, die nadien algemeen ingang vond.
Angst leert het kind reeds vóór de geboorte kennen via de moeder.
Ook de geboorte is een angstwekkend gebeuren.
Angst voor de dood is angst voor het onbewuste en leeft in ieder onzer, eventueel diep verzonken in de psyche, maar zij is bij velen voortdurend manifest.
De angst voor de dood is angst voor de individuele ondergang, waarnaast die voor de collectieve.
Kent de zelfmoordenaar geen doodsangst?
Ja, maar de angst voor het leven kan zo groot worden, dat de mens in de dood vlucht.
Het Boeddhisme kent geen zelfmoord, omdat de Boeddhist steeds voortleeft. Bij de zelfverbranding van Boeddhisten in Vietnam gaat het dan ook niet om het offeren van het leven, maar om het sterven op de meest pijnlijke wijze. Dit laatste is het offer voor het gehele volk.
De Boeddhist kent op grond van zijn geloofsovertuiging geen doodsangst. De christenen wel; ook keuren zij de zelfmoord, die zij als volstrekte zonde veroordelen, af.
Eigenlijk zouden de christenen naar de dood, d.w.z. voor hen het leven in de hemel, moeten verlangen.---